Mijn tuinbonen zijn weg. Door vogels uit de grond gepikt. De korte steeltjes met een paar kleine blaadjes eraan liggen zielloos op de aarde. De bonen zelf zijn verdwenen. In een vogelmaag. Het voelt als diefstal. Onrecht. Groot onrecht.

Maar ik moet ook toegeven dat het een beetje mijn eigen schuld is. Een aantal malen heb ik me voorgenomen om het bedje af te schermen met een net. Maar deed het niet. En nu is het te laat.

Ze liggen er erg zielig bij, die restjes tuinboonplant. Ont… ja, ont-wat eigenlijk? Onthoofd, maar dan alsof ze met de kopjes in de grond zaten. Daar heeft het nog het meest van weg.

Ik ruim ze op. En ga netten kopen. Nu meteen nog. U weet wel, als het kalf verdronken is…